Het is heerlijk stil. Ik zit op mijn zelf in elkaar getimmerde bank in een hoek van de tuin, onder een grote parasol, waar ik alles kan overzien. De frambozenstruiken staan op dit moment van de dag nog volop in de zon. De framboosjes zuigen de warmte dankbaar op en groeien, bijna zichtbaar, dagelijks uit tot rijpe snoepjes die me uitnodigen om geplukt te worden. Elke dag mag ik een handje vol van deze rode sappige vitaminebommetjes oogsten die ik meestal tijdens het plukken al meteen, dankbaar genietend, in mijn mond steek. Het zijn van die kleine geluksmomentjes waarbij ik me, omringd door zoemende pluizige hommels en fladderende vlinders, even in de hof van Eden waan.

"Verdwaald"

Het was mistig,
Ik was verdwaald,
Maar wist dat de weg terug bestond.

Vandaag is het de dag van de Zonnewende. Een mooie warme dag om een wonderlijk verhaal te delen over een masker en een volk dat in de Australische woestijn woont en waar ik in mijn droomwereld mee verbonden ben ... Wel eerst met een uitvoerige inleiding om jullie een kijkje te geven in één van mijn creatieve processen tijdens mijn eerste jaar van "De kleine Tiki".

Vandaag stond ik op met het gevoel: "Ik lééf en mag dit wonder ervaren!"
Wat een heerlijke zin om mijn allereerste blog mee te mogen openen vandaag. Hier heb ik al heel lang naar uitgekeken: mijn eigen blog, een plek om mijn binnenwereld te kunnen delen. Er was altijd al een drang van binnenuit om mezelf op deze manier te laten zien maar ik durfde het nooit. Het voelde heel kwetsbaar om open en bloot mijn zielenroerselen met de wereld te delen. Er lag al die tijd een blokkade op. Maar die is er nu af. Dankzij mijn derde NEI-sessie afgelopen dinsdag. Daarin heb ik veel kunnen helen en loslaten vanuit een voorouderlijn en kreeg na afloop het volgende beeld te zien: Een groot rotsblok werd voor een ingang weggeduwd en ik st